Fred Astaire

Fred Astaire – “najlepszy tancerz wśród aktorów, najpopularniejszy aktor wśród tancerzy”

Fred Astaire, nazwisko, które znają wszyscy. Pierwsze skojarzenie, gdy myślisz stepowanie.
Powód, dla którego wielu moich uczniów rozpoczęło naukę stepowania.
Ta chęć spełnienia marzenia z dzieciństwa „wiesz oglądałam te stare filmy z Fredem i marzyłam o stepowaniu”.

Co takiego miał w sobie i czego jeszcze o nim nie wiecie?

Początki

Fred Astaire zaczął tańczyć w wieku 6 lat razem ze swoją dwa lata starszą siostrą Adele.
W tym duecie to Adele była gwiazdą, a Fred Astaire przez ponad 20 lat ich wspólnej kariery pozostawał w jej cieniu.
Co więcej, gdy był młodym chłopcem, krytycy często oceniali jego umiejętności jako brak talentu.
Występowali najpierw w vaudevillu, później na Broadway’u, a gdy Adele zakończyła karierę Fred Astaire przeniósł się do Hollywood i to właśnie wtedy jego kariera nabrała rozpędu.
Miał wtedy już ponad 30 lat.

Embed from Getty Images

Hollywood. Filmy z Ginger Rogers.

W 1933 roku Fred Astaire opuścił Broadway, dla filmu i już nigdy do niego nie wrócił.

Jego pierwszy film to „Dancing Lady” („Tańcząca Wenus”). Po nim dostał rolę w filmie „Flying Down to Rio”, gdzie po raz pierwszy wystąpił razem z Ginger Rogers.
Choć początkowo Fred był sceptycznie nastawiony do występowania z Ginger (chciała mieć rolę solową) ich duet okazał się wielkim sukcesem. Publiczność ich pokochała i domagała się więcej filmów.

W sumie nakręcili razem 10 filmów:

Flying Down to Rio, Carioca (1933)
The Gay Divorcee (1934)
Roberta (1935)
Top Hat (1935)
Follow the fleet (1936)
Swing Time (1936)
Shall we dance (1937)
Carefree (1938)
The story of Vernon and Irene Castle
The Barclays of Broadway (1949)

Flying Down to Rio zrewolucjonizował sposób w jaki taniec był pokazywany w filmach.
To pierwszy film, w którym sceny taneczne były pokazywane w całości, a przede wszystkim pokazywane były całe sylwetki tancerzy. Wcześniej sceny taneczne były pokazywane w formie ujęć to na twarz, na nogi, na stół przy którym siedzieli widzowie, ale nigdy nie pokazywano całej choreografii.

Hermes Pan

Był choreografem Freda Astaire i pracował przy wszystkich jego filmach z Ginger Rogers. Panowie szybko znaleźli wspólny język tańca, doskonale się rozumieli i uzupełniali.
Hermes Pan wspominając współpracę z Fredem mówił:

„Myśleliśmy w ten sam sposób. Jego rytmy i moje były praktycznie identyczne. To było dziwne, ponieważ wykonywaliśmy praktycznie te same kroki. Po dwóch filmach jako asystent choreografa podpisałem kontrakt jako główny choreograf we wszystkich filmach Freda i Ginger.”

Hermes Pan zwykle pracował nad choreografią tylko z Fredem, a następnie uczył Ginger Rogers jej sekwencji.
Często też dubbingował fragmenty tańca Ginger podczas nagrań w studio. Gdy przychodził czas nagrywania scen tanecznych w studio (podkłady do filmu), Ginger często już pracowała nad kolejnym filmem.
Ale jak wspomina Hermes jej stepowanie nie było idealnie czyste.
Ciekawostka – Fred i Ginger w swoich scenach tanecznych nigdy nie używali butów z blachami.

Perfekcjonizm

Fred Astaire potrafił pracować nad choreografią godzinami, a nigdy nie był do końca zadowolony. Uważał że zawsze może dany taniec wykonać jeszcze lepiej.
Zwykł mawiać „jeszcze tylko jeden raz”.

Eleanor Powell, z którą pracował przy filmie Broadway Melody of 1940 wspominała:

„Gdy ćwiczyliśmy, po przetańczeniu danego kroku oboje mówiliśmy jeszcze tylko jeden raz.”

Oboje byli perfekcjonistami, co sprawiało, że tańczyli „jeszcze tylko jeden raz” i „jeszcze tylko jeden raz” w nieskończoność. W rezultacie to reżyser musiał w końcu powiedzieć „Kochani, jest świetnie. Kończymy. Jeśli będziecie powtarzać to jeszcze jeden raz to nigdy stąd nie wyjdziemy”.

Fakt, że Fred Astaire był takim perfekcjonistą jest powodem dla którego tak świetnie wyglądał w swoich filmach.
To także powód, dla którego wolał występować w filmie niż na Broadwayu.
Mógł w nieskończoność powtarzać ujęcia i wybierać te sceny, z których był najbardziej zadowolony.

Wizerunek dżentelmena

Styl tańca prezentowany przez Freda jest pełen elegancji, wdzięku, gracji.
Jest fuzją baletu, tańca towarzyskiego i stepowania.
Balet uwolnił jego górną część ciała. Fred Astaire pokazał, że tancerz może używać całego ciała, a nie tylko stóp.
Sposób w jaki używał rąk i ramion uznawany jest za jeden z największych wkładów w rozwój tańca w Ameryce.

Fred Astaire potrafił doskonale przechodzić od płynnych ruchów do nagłych zatrzymań, wykonywał obroty zaczerpnięte z baletu po czym wykańczał je slajdami i krokami z tańca jazzowego.

Co sprawiło, że jest powszechnie podziwiany na całym świecie?

Jego płynny ruch ciała, klasa z jaką tańczył: urok i elegancja.

Duet Fred Astaire – Gene Kelly

Gene Kelly początkowo uznawany był jako rywal Freda Astaire. Po raz pierwszy wspólnie pojawili się w jednej scenie w filmie „Ziegfeld Follies” (1946) – „The Babbit and the Bromide”
To scena w której pojawia się dwóch wygadanych dżentelmenów, Babit zadowolony z siebie, przedstawiciel klasy średniej; i Bromide – banalny i nudny.
Reżyser zestawił ich ze sobą właśnie w nadziei, że ta rywalizacja pozwoli im lepiej odegrać scenę.
Okazało się, że panowie bardzo się polubili.

Ich style wzajemnie się uzupełniały. Scena „The Babbit and Bromide” pokazała, że Panowie różnią się od siebie, prezentują różne style i, że dla obojga jest miejsce w Hollywood.

Taniec Freda był mocno zakorzeniony w latach 30, pełen gracji, lekkości i wdzięku.
Filmowa kariera Gene Kelly rozpoczęła się 10 lat później,  a jego styl ulegał innym wpływom, jego ruch był cięższy, fizyczny.
Fred zawsze lubił tańczyć wyprostowany „wysoko”, Gene tańczył blisko podłogi „nisko”.
Mieli tez inne podejście do partnerowań.
Fred Astaire partnerował tancerki z precyzją i etykietą tancerza towarzyskiego. Podejście Gene Kelly było bardziej fizyczne.

Zagrali razem jeszcze tylko raz, w roku 1976 w filmie „That’s Entertainment II” (kompilacja musicali wyprodukowana przez Metro-Goldwyn-Mayer).

Fred Astaire i Gene Kelly przyjaźnili się do ostatnich dni życia Freda.  Astaire zmarł w 1987 roku w wieku 88 lat na zapalenie płuc.
Gene Kelly powiedział:

“Choć straciliśmy najwspanialszego tancerza, jaki żył, Fred Astaire pozostanie nieśmiertelny. Będzie inspiracją dla wszystkich tancerzy, którzy przyjdą po nim. Był dobrym, serdecznym przyjacielem i wspaniałym człowiekiem.”

Życie prywatne

Fred Astaire urodził się w 1899 roku w Omaha. Był synem austriackiego imigranta Fredericka Austerlitz. W 1933 roku poślubił Phyllis Potter, z którą miał dwoje dzieci oraz wychowywał jej syna z pierwszego małżenstwa.
Phyllis zmarła w 1954 roku.
Fred Astaire ożenił się ponownie w 1980 roku w wieku 81 lat ze swoją wieloletnią przyjaciółką Robyn Smith.
W dniu ślubu Robyn miała 35 lat.

 

Bibliografia:

  1. Rusty E. Frank “Tap!”
  2. Marshall & Jean Stearns “Jazz Dance”
  3. Constance Vallis Hill “Tap Dancing America”


.